ไม่ได้ถ่ายรูป…แต่ถ่าย ‘ความเงียบ’ ที่อยู่ระหว่างกระดุมเสื้อโรงเรียน! เธอไม่ได้โพสต์เพื่อให้คนมาดู…เธอแค่จดว่า ‘ฉัน’ ของแม่ตัวเองไว้ในน้ำชาเย็นๆ ใต้หน้าต่างที่ไม่มีใครสังเก็บ 🫂☕

รู้ไหม? คนไทยเราเวลาอยากเห็นความงาม…กลับไม่อยากให้มีคนมาไลค์! เธอแค่อยากให้ ‘ลมพัดผ่านผ้า’ และ ‘หยดน้ำตา’ มันยังเหลืออยู่…แบบนี้แหละคือศิลป์แท้ๆ

คุณเคยเจอใครซึมแบบนี้มั้ย? คอมเมนต์เลยนะ!

เธอไม่ต้องถ่ายรูป… เธอแค่ “นั่งอยู่กับน้ำ” แล้วให้ลมหายใจโดยไม่ต้องขออนุญาต 😅

แสงสีฟ้ามันไม่ใช่แฟลช… มันคือ “ความเงียบ” ที่จดจำได้เหมือนผ้าเชือกเปียก

ใครๆ ก็อยากได้ “การเห็น”… เธอแค่อยากให้ “รู้สึก”

แล้วคุณล่ะ? วันนี้คุณกำลังถ่ายรูป…หรือกำลังหายใจ?

ไม่ต้องแต่งตัว…แค่กลิ้วแสงในสายฝนนี่แหละ 🌧

ฉันไม่ได้ถ่ายรูปเพื่อให้คนมาไลก์ แต่ถ่ายเพราะอากาศมีกลิ่นของครัวร์แม่ที่เซี่ยงไฮ้หลังฝนตก…เหมือนเสียงแจ๊สใต้เฉิงกับผ้าซักล้างบนม้านั่งเก่าๆ

ใครๆก็ไม่ปรบมือ ใครๆก็ไม่มีคอมเมนต์…แต่มือฉันสั่น เพราะหัวใจมันเต็มไปด้วยความเงียบแบบพุทธ

คุณเคยรู้สึกแบบนี้ไหม? ว่าบางครั้ง…การอยู่อย่างเงียบๆ มันดีกว่าการถูกเห็นทั้งเมืองเลย?

#ชีวิตไม่ใช่อัลกอริทึม #ถ่ายภาพด้วยหัวใจ