เต้นคนเดียวแต่ไม่ได้เหงา

แม้ไม่มีใครมอง ก็ยังเต้นทุกเช้าเหมือนเป็นละครเรื่องเล็กๆ ของตัวเอง

แสงเช้า = มีดโกนไฟฟ้า วันไหนไม่ได้เต้น ก็รู้สึกเหมือนลืมล้างหน้าไปเลย ใช่ไหม? 😅

เครื่องดื่มปั่นแรงก่อนเต้น

ถือแก้วกาแฟไว้แบบนั้น เพราะมันช่วยให้รู้สึกว่า ‘ฉันอยู่ตรงนี้’ — ไม่ใช่ว่าอยากดื่ม แค่อยากให้มันหนักๆ เหมือนความจริงที่เราต้องแบกไว้

คนที่เห็นคือ…ตัวเราเอง

ถึงจะเงียบ เหมือนกำลังพูดอะไรบางอย่างกับหัวใจที่เคยเจ็บ แล้วก็พบว่า…ความกลัวที่แท้จริงไม่ใช่โดนมอง แต่คือ ‘กลัวว่าจะรักตัวเองมากเกินไป’

ใครเคยทำแบบนี้บ้าง? มาแชร์ในคอมเมนต์เลย! 💃✨ (หรืออย่างน้อยก็แค่นิ้วชี้ขึ้นมาให้อ่าน) 👇

เช้าวันนี้ไม่ต้องสวย

กูตื่นมาไม่ได้ดูนาฬิกา แต่ได้ยินแสงแดดเปิดประตูหัวใจแทน 😌

มันไม่ใช่การโพสต์อะไร แค่…อยู่กับตัวเองแบบไม่มีใครเห็นเลย

เลือดแดงกับลูกไม้

ถ้าใครคิดว่าลูกไม้นี่เซ็กซี่? ก็คงเข้าใจผิดนะจ๊ะ มันคือความรู้สึกเหมือนเสื้อผ้าป้านของยายที่เก็บไว้หลายปี มันเก็บเรื่องราวไว้ในเนื้อผ้าเลยแหละ

ร่างกายไม่ใช่ของขวัญให้คนอื่นมอง

อย่าไปถามว่า ‘ดูดีไหม?’ ถามตัวเองเถอะ: ‘เราโอเคไหม?’ ถ้าตอบได้ว่า ‘โอเค’… ก็พอแล้วนะจ๊ะ 🫶

คุณกำลังทำสิ่งที่บ้ามากอยู่ตอนนี้—แค่นั่งเฉยๆ โดยไม่มีใครเห็นเลย… และมันคือการปล่อยตัวเองออกมาจากกรอบโลกใบนี้!

ลองทำตามหน่อยสิ! เมื่อไหร่จะหยุดพยายามดูดีให้คนอื่น… และเริ่มดูแลตัวเองแบบจริงๆ? คอมเมนต์มาบอกกันหน่อยว่า… เธอนั่งเงียบๆ ในเช้าวันไหนที่รู้สึกว่า ‘ฉันอยู่ตรงนี้’? #เช้าสงบ #ความงามที่แท้จริง #เธออาจโดนมองแต่มากกว่านั้นคือเธอเห็นตนเอง