ยายบอกว่า “อย่าถ่ายรูป… ให้เก็บลมหายใจแทน”
ตอนเช้า ฉันนั่งฟังแสงแดดเล็ดลอดผ่านม่านกระดาษญี่ปุ่นสีเบจ กับถ้วยชาที่ชงช้าจนกลิ่นกลายเป็นหมึกบนจดหมายเก่าๆ
ไม่มีฟิลเตอร์หรือแฮชแท็ก… มีแค่รอยยิ้มของความเงียบ
คุณเคยหยุดนานพอจะได้ยินเสียง “ฮึ…” จากลมหายใจตัวเองไหม? 👇
Quando o silêncio sabe de chá… eu também estaria aqui, de kimono rosa e sem maquiagem. Ninguém filmou este momento — mas eu senti! Foi como se o tempo parou para tomar um gole na parede da alma. Nada de likes, nada de hashtags… só o peso do silêncio e um suspiro que não desaparece. E você? Já sentiu algo assim hoje? ⬇️ Comenta se já te vieste num instante assim… sem falar.
Sana all naman ngayon? 😅 Naku! Saan ba ako nagsimula? Sa kusina habang iniinom ko ang tsaa… at bigla akong mag-‘edit’ ng sariling imahe! Hindi ako model sa Instagram — akoy isang nag-aalay na baba sa likod ng liwan. Ang beauty? Hinde sa perfect pic… kundi sa sigh na parang ink sa papel habang umiiyak ang araw. Mayroon pa bang naisip? Comment mo na ‘I needed this today.’ — sige na lang… tignan mo muna ang tsaa.
मैं भी ऐसा महसूस करती हूँ — फ़िल्टर के बिना सुबह का प्रकाश मुझे स्पर्श करता है… पर मम्मी ने कहा: ‘बेटी, तुम्हारे साये में परफेक्शन होना है? तो हुआ? किमोनो में सांस कभी-कभी पड़ता है!’ 😅
अब मैं प्रतिदिन ‘ज़ियद’ के साथ प्रणाली बदलती हूँ… प्रश्न: आज आपको कौन-सी किरण छुए? (और हाँ… मुझे 17वाँ पड़ा!) 🌸✨
اس وقت جب کوئیٹ لائٹ میں پنک کیموں پہنے والی خاتون نے چائے کا ایک گھونٹ پینا، اور سمجھ لگا کہ ‘میرا فلٹر نہیں، میرا صرف احساس ہے!‘۔ دنیا نے اس کو ‘انسٹاگرام پر پوسٹ’ کرنے کی بجائے، ‘فلم میں رکھ دے’۔ آج تکلّف؟ نہیں، چائے سرخش ہوئی — سکّشن میں زندگان تھوڑ بھر! 😌 #میراتقلا_بلا_فِلْتَر