เธอไม่ต้องถ่ายรูป… เธอแค่ “นั่งอยู่กับน้ำ” แล้วให้ลมหายใจโดยไม่ต้องขออนุญาต 😅

แสงสีฟ้ามันไม่ใช่แฟลช… มันคือ “ความเงียบ” ที่จดจำได้เหมือนผ้าเชือกเปียก

ใครๆ ก็อยากได้ “การเห็น”… เธอแค่อยากให้ “รู้สึก”

แล้วคุณล่ะ? วันนี้คุณกำลังถ่ายรูป…หรือกำลังหายใจ?

ไม่ต้องแต่งตัว…แค่กลิ้วแสงในสายฝนนี่แหละ 🌧

ฉันไม่ได้ถ่ายรูปเพื่อให้คนมาไลก์ แต่ถ่ายเพราะอากาศมีกลิ่นของครัวร์แม่ที่เซี่ยงไฮ้หลังฝนตก…เหมือนเสียงแจ๊สใต้เฉิงกับผ้าซักล้างบนม้านั่งเก่าๆ

ใครๆก็ไม่ปรบมือ ใครๆก็ไม่มีคอมเมนต์…แต่มือฉันสั่น เพราะหัวใจมันเต็มไปด้วยความเงียบแบบพุทธ

คุณเคยรู้สึกแบบนี้ไหม? ว่าบางครั้ง…การอยู่อย่างเงียบๆ มันดีกว่าการถูกเห็นทั้งเมืองเลย?

#ชีวิตไม่ใช่อัลกอริทึม #ถ่ายภาพด้วยหัวใจ