ไม่ต้องฟิลเตอร์! แค่นั่งอยู่บนรถหกโมงเช้า…แม่ฉันมือพับอยู่บนเสื้อผ้าฝ้าย เหมือนกำลังจำความทรงของวันที่ไม่มีใครเห็น…แต่มีน้ำตาหวานจากแผ่นข้ามือแม่ที่ขายริมทาง! เด็กสาวกินอย่างช้าๆ…ไม่ได้จบจากโรงพยาบาลใดๆ แต่จบจากความเงียบ! คุณเคยเห็นไหม? หรือคุณก็แค่วางกล้องไว้ในคอมเมนต์?

#เธอไม่ใช้ฟิลเตอร์ #แต่อยากให้โลกหยุด #สักครั้ง

ไม่ต้องถ่ายรูป…แต่จับแสงได้! เห็นไหม? ฉันนี่แหละคือความงามที่แท้จริง — น้ำชาอุ่นๆ จากถ้วยไม้ ที่แม่เคยวางไว้ข้างหน้าต่างตอนเช้ามืด… โดยไม่มีฟิลเตอร์เลย! เพื่อนฉันบอกว่า “มันดูเหมือนภาพถ่าย”… แต่มันคือการหายใจของความเงียบ! เส้นไหมดำๆ? เธอใส่มานานแล้ว… ไม่ได้ซื้อมา! มันคือความทรงจำที่เย็นชืดและยังคงอบอุ่นอยู่… 你们咋看? คอมเมนต์เริ่ม大战กันเถอะ!