सुबवे पर सुबह की चुप्पी

Nakakalungkot ‘yung mom na nagsigh sa market tapos may daughter na nagtawa sa subway… walang flash! Walang likes! Pero yung cotton shirt niya? Nandun pa rin—nag-iisip na lang kahit anong frame ang nasa camera.

Yung ‘quiet witness’? Siya ang tama—hindi yung influencer na nagmumukha ng tiktok!

Kaya nga pala… baka tayo’y makikita sa dawn? Kaya mo ba ‘to? Comment section: open na ‘yan… sana may mas maraming babae na nagsasabi: ‘I’m not chasing views… I’m chasing peace.’

沒化妝的早安，你咋看？

她不是在拍網紅照，是在用呼吸當攝影機。 6:17的捷運裡，她閉眼、疊手、穿棉麻襯——不是在擺姿勢，是把孤單織成光。 五套衣服？不對，是五段記憶縫進晨光裡的紗。 沒人說她是小狐狸賣點擊數，但她笑了——那種不靠濾鏡、只靠晨露和茶香的笑。 你們也這樣活著嗎？評論區開戰啦！

ไม่ต้องฟิลเตอร์! แค่นั่งอยู่บนรถหกโมงเช้า…แม่ฉันมือพับอยู่บนเสื้อผ้าฝ้าย เหมือนกำลังจำความทรงของวันที่ไม่มีใครเห็น…แต่มีน้ำตาหวานจากแผ่นข้ามือแม่ที่ขายริมทาง! เด็กสาวกินอย่างช้าๆ…ไม่ได้จบจากโรงพยาบาลใดๆ แต่จบจากความเงียบ! คุณเคยเห็นไหม? หรือคุณก็แค่วางกล้องไว้ในคอมเมนต์?

#เธอไม่ใช้ฟิลเตอร์ #แต่อยากให้โลกหยุด #สักครั้ง

##月光沒濾鏡，豆漿才真實 她不是在拍IG，是在拍呼吸。你說的『被看見的感覺』，其實是早八點的地鐵上，她閉眼喝豆漿時那聲輕嘆——比任何濾鏡都真。

五套服裝？不，是五幀沉默。每幀都是媽媽的歎息、女兒的笑聲，在沒有燈光的巷弄裡悄悄生長。

別人都在追點讚，她只追晨光。這不是攝影，是用眼睛寫日記。

你們咋看？下次搭地鐵…你有過這樣安靜瞬間嗎？還是…你也只敢喝一杯豆漿？