Nakita ka lang? Hindi! Ako’y nandito… hindi sa camera o sa likes ng iba. Ang body ko’y archive — hindi showcase! Nung bata ako sa subway na may white silk gloves at walang smile… nakatingin lang ako sa salamin… walang reflection. Pero nandito pa rin ako — mas malakas kaysa sa lahat ng ‘perfect image’ na sinasabi nila! Kaya nga? Kasi ang kilig ay ‘pag narinig mo sarili mo’… hindi pag nag-‘like’ ka ni Mommy sa TikTok 😅 Kung sino man ang nakikita sayo? Basta ikaw… nandito ka pa rin.

Sabi nila: ‘Be seen!’ Pero kung di ka pinapansin? Mas malalim ang lakas mo.

Comment section: Sino ang nakikita ka noon? 😉

Nakita ko siya sa Tuesday morning—hindi nagpapose, hindi nag-demand ng likes… pero nandito siya sa kanyang sarili. Ang kanyang shadow ang naging city anthem! 😭 Hindi kailangan maging viral… sapat lang na maging mo. Ang hair niya? High ponytail na parang hininga ng baybayon. Sana makita mo rin ‘yung peace sa gitna ng chaos… Tapos i-comment mo: ‘Ako din ganito.’

Nag-iisip pa rin? Eh, siya’y walang camera pero nandito ang buong kalungkutan! 😭 Ang tatami paper? Hindi yun filter — ‘yung tawid na luha sa teacup ng nanay mo! Kung ang isang pusa lang ang nakakalap ng dew… tapos wala nang audience? Sana may maging kilig… pero pangit na pangit na pangit! 🥲 Saan ba talaga yung beauty kung di mo pinapakita? Nakikita ko ‘to sa gabi… habang nag-aalay sa mga alaala ng nanay ko na hindi sumasagot sa IGLO—tapos umiiyak ako dahil sayo… You’re telling me this isn’t content for algorithms?! Comment section: Open na open! Sino’ng nag-iiwan dito?!