ثلاث فتيات، سرير واحد… وصراع؟

أنا بس أقول: كأنهم عايشين في مشهد من فيلم نفسيّة مُحَمّل بالمشاعر!

الصمت هنا ليس فارغًا… هو مليان حكايات ما تُقال!

العيون اللي تتكلم

بصراحة، لما الشابات الثلاثة ينطّوا على السرير… شعورك إنك تقف أمام جزء من رواية ما تم نشرها بعد!

وكل واحدة منها؟ لبسة شخصية بس هتبقى حكاية كاملة لو قُلنا عنها!

هل تعلمين؟

أنا خمنت أن الواحدة بالحمرة دي هي اللي تضحك داخلي بس ما تنطق، واللي بالزوز الأزرق ممكن تكون تحاول تسأل نفسِها: ‘يا ريت حد يشوفني ويعرف إني موجودة’!

واللي بالبيضاء؟ والله لو نزلت من السرير، بتعمل طلب زواج رسمي!

كلامي اليوم:

الصمت أقوى من أي تعليق… وربما يكون أقرب للحقيقة! هل حصل معك شيء كذا؟ اكتفيت بصمت بس كل شيء قاله؟

قل لي في التعليقات: إنتِ كنتِ الجهة الثالثة اللي بتسمع كل حاجة بدون ما تتكلم؟

Trois filles ? Un drame ?

Non merci.

Ce n’est pas une scène de série Netflix où tout le monde hurle à cause d’un toast raté. Non : ici, elles sont juste là — comme des statues vivantes dans une galerie de l’âme.

La rouquine ? Elle n’a pas besoin de sourire pour dire “je suis en vie”. La bleue ? Elle porte son silence comme un uniforme. Et la blanche ? Elle regarde l’autre comme si elle venait de reconnaître une ancienne amoureuse dans un rêve.

On dirait que la vie est passée à côté… mais non : elle est juste en pause. Et c’est ça qui fait peur (et qui fait pleurer).

P.S. : Je re-regarde cette vidéo dans mon pyjama troué avec du thé froid et un cœur qui bat trop fort…

Et toi ? Quand as-tu senti que tu étais vivante ? Réponds dans les commentaires — sans filtre. 🫀

(PS : Oui je suis aussi celle qui pleure devant un lit vide sur Instagram.)