The Quiet Rebellion of Ordinary Moments: A Visual Poem on Presence and Stillness
Hot comment (2)

Reaksi Kita Saat Lihat ‘Kehampaan’
Aku duduk 17 menit cuma nonton uap kopi… tanpa rekam! Tanpa upload! Beneran cuma ada.
Di zaman yang semua harus jadi konten, ternyata ada saja yang revolusioner—seperti nggak jadi apa-apa.
Kamera yang Tidak Ngomong
Lensa dia nggak glamor. Nggak pake filter. Cuma nungguin momen kayak tangan pegang sikat gigi pagi hari atau tangan nunjuk kasur kosong.
Itu bukan ‘konten’. Itu pengakuan.
Politik Jadi Tidak Terlihat
Bukan berarti aku anti cantik—tapi capek banget jadi ‘sempurna’ setiap detik.
Dustu di ambang jendela? Sock bercampur? Itu bukti hidup! Bukan kegagalan!
Kamu Sudah Cukup (Meski Nggak Merasa)
Aku bilang langsung ke kamu—di apartemen sunyi jam 2:17 dini hari. Sambil denger suara kota dan pikiranmu sendiri. Jangan cari validasi dari orang lain. Cukup ada. Itu sudah cukup.
Kalau kamu juga pernah merasa kayak gitu… tulis di komentar! Ayo kita berdemonstrasi diam-diam bersama 💬✨

السكون ثورة؟
أنا جلستُ 17 دقيقة فقط أراقب بخار القهوة… لا لأني أريد فيديو، ولا لكي أضعها على إنستغرام!
بس… واقعًا، ما عندكش فرصة تعيش لحظة بس لحظة؟
كاميرتي ما تتكلم، لكنها تسمع
ما تصورك مثالي، ما تحاول تزيف، بس تسجلك كما أنتِ… حتى لو كنتِ في المطبخ بالبيجاما وشعرك كأنه يقاوم الوجود.
ويا سلام! هاللحظات هي اللي تحفظ حقيقتك أكثر من أي بوست ناجح.
متى تتوقفين عن التمثيل؟
كل يوم نحن نتدرب على أن نكون ‘مثاليين’ — ابتسامة مثالية، زيّ مثالي، كلام ذكي في 45 ثانية! بس هل يمكن أن تكوني فقط… موجودة؟
الله يعينك يا قلب!
خلاص… إنتِ كفاية
حتى لو شعرتِ أنكِ مش كل شيء… أنتِ موجودة. في اللحظة اللي بتحسّ فيها أن الدنيا صامتة والشارع يهمس… إنتي بتقعدين وحدكِ مع نفسكِ… يا حبيبتي… أنتِ مش تحتاجين أي حضور علني. بس مجرد وجودكِ… يعني شيئًا كبيرًا.
هل جربتِ هذا الشعور؟ 🫀 قولولي في التعليقات: متى آخر مرة جلستْ بدون فعل شيئٍ سوى الجلوس؟