Lumaban Ari sa Aga
She wakes in blue light, her silence a poem—why does this quiet moment feel more real than any filter?
Nakuha niya ang kamera… pero wala naman siyang filter.
Nakakita ko siya sa harap ng salamin—hindi nagpapaint ng ganda…
Pero nandito siya—habang binubuhian ng buhok niya sa tubig…
At biglang araw? Oo—pero walang shout.
Silence? Oo.
Sabi niya: ‘Hindi ako beautiful… pero tama ako.’
Ano ba talaga ang beauty?
Kung may nakikita ka na ito…
Ito na ‘to—ang iyong sarili.
Bakit mo pa ‘tong i-edit? 😅
Introdução pessoal
Ako si Lumaban Ari, taga Cebu. Hindi ako modelo, kundi isang babae na nagsasalaysay ng pang-araw-araw na kahapon—nang walang filter, nang walang pagsasabi. Sinusulat ko ang mga mata ng ina ko nang maghugas, ang mga kamay ng tindera sa palengke, ang takip ng kape sa umaga. Ang beauty ay nasa pagtitiis, hindi sa pagpapakita. Narito ako—para sa bawat babae na nagsasalita nang tahimik: Ikaw ay sapat. Huwag kang matakot maging totoo.