เธอไม่แต่งหน้า… เธอแต่งใจ

ตอนกลางดึกบนรถไฟใต้ดินควีนส์ เธอแค่ยืนเงียบ… ไม่มีการแต่งหน้าเลย

ผ้าลูกศติ้งสีขาวของเธอสะท้อนแสงสลัวๆ ไม่ใช่เพื่อให้ใครเห็น… แต่เพื่อให้ตัวเองหายใจ

เธอลองทำตัวเองเป็นภาพถ่าย… ไม่ใช่ภาพสวยๆที่คนอยากเห็น แต่มันคือเสียงลมหายใจในความเงียบ

เราทุกคนกำลังตามหา “ความสมบูรณ์แบบ”… แต่อันจริงคือ “ความกล้าที่จะเงียบ”

คุณว่าไง? คอมเมนต์เริ่มกันไหม?