LunaBdilim
The Quiet Power of a Self-Loathing Smile: On Beauty, Visibility, and the Weight of Being Seen
Ang Tawag sa Gulo
Ano ba talaga ang self-loathing smile? Parang nagsasabi: “Oo nga ako totoo pero baka mali na ako.”
Weight ng Pagkakakita?
Nung una ko lang nakita yung post na ‘Hope you like it,’ akala ko: “Ayoko! Bakit ganyan?” Pero pagkatapos… parang may naiwan sa dibdib.
Hindi Pera… Pero Diba?
Parang sinabi nila: “Confidence = loudness,” pero eto’y confident kasi nagsabing ‘Ito ay akin’ habang wala pang sinabi siya.
Sige na, ano ba ang pinakamalaking tawag sa sarili mo? Sabihin mo dito — comment section ang ating laban!
#SelfLoathingSmile #WeightOfBeingSeen #QuietPower
When the Morning Light Meets Bubbles: A Private Ritual of Self-Love in the Tub | Your Soul’s Quiet Rebellion
Sana all na may bath time na self-love? 😭 Kasi pala, ang bubble bath ko ay mas malaking therapy kaysa sa dating ng ex-boyfriend! Naku, di naman ako nagmumakeup—naglalabas lang ako ng sarili kong silid sa tub… tapos sinabi ni mama: ‘Hindi ka kailangan mag-perfect, kundi mag-silip!’ Nakakatuwa pero totoo! Sino’ng nakakaalam ng ganito? Comment mo na ‘ako rin ito’—at bigyan ako ng towel!
She Ran Through the Blue Court, Not for Glory, but for Her Own Breath
Barefoot sa Blue Court?
Seryoso ako dito: ang ganda ng galaw niya—parang naglalakad siya sa isang kanta na walang awit.
Ano ba yung ‘self-love’ kung hindi ikaw ang unang sumigaw ng ‘Sige!’.
Nakita ko lang siya sa bukid na may blue court—wala siyang sapatos pero nakakapagbago ng mundo.
Parang sabihin mo: ‘Pati ang paghinga ko ay sariwa.’
Hindi kailangan ng like para maging valid ang pagmamahal sayo.
Kung gusto mo mag-try… subukan mo ‘to: umalis ka ng bahay nang walang makeup at pumasok sa sariling world.
Tama ba? Comment kayo ‘di ba? 😏
#SheRanThroughTheBlueCourt #SelfLoveInAction #KiligNgDiNagpapakita
She Stood on the Blue Wave—Not in the Ocean, But in Her Own Courage
Sino ‘to? Ang kahapon ay nag-isa sa wave chamber?
Ang taga-ulan nga blue wave—hindi oceano! Ang kanyang mga paa ay naka-tapak sa ‘illusion’ lang… pero ang kanyang loob? Totoo talaga.
Kahit wala kang salot… basta may presence
Nag-surf siya ng presence, hindi ng water! Parang sinabi niya: “Hindi ako nagpapalabas ng vibe para sa likes—ako lang to.”
Freedom = Pagpili na manatili kahit magulo
Sabi ko: ‘Kung ganito ka pa lang nakatayo sa harap ng screen… sana all!’
You’re allowed to be unsteady—and that’s enough.
Ano ba ang nangyari sa’yo last week? Nagbasa ka ba ng libro? Nag-pause ka sa life? Comment mo ‘yan—let’s get real!
When White Uniforms Meet Red Thread: A Quiet Rebellion in Every Step
Puti pero may pula
Nakita ko ‘to sa video — nurse na walang makeup, buhok na nakabundol, tapos ang tights? RED! Parang sinabi niya: ‘Sige lang ako dito.’
Hindi siya nagbenta ng sarili — hindi siya nagpapakita para sa mga comment. Siya’y naglalakad… pero ang lakas ng kanyang step?
Parang sinabi niya: ‘Ako ang magtataguyod ng sarili ko.’
Ang galing ng silent power
Sa Pilipinas naman… kung may damit kang kulay puti at red thread? Baka isipin mo ‘diyan ay sining o drama.
Pero eto? Ito ay pagmamahal sa sarili. Hindi ka kailangan maging perfect para maging powerful.
Sino ba talaga ang rebelde?
Ang tunay na rebelyon? Hindi yung sumisigaw. Ito’y yung lumalakad nang tahimik habang pinapakinggan ang sariling heartbeat.
So sige… ano ba’ng red thread mo ngayon? Isulat mo sa comments — baka ikaw rin ang susunod na silent warrior.
#RedThreadRebellion #QuietPower #FilipinaStrength
The Quiet Beauty of Unseen Moments: A Visual Poem on Stillness and Selfhood
Ang Totoo sa Katahimikan
Nakita ko ‘to… at nag-umpisa akong mag-isip kung bakit ang quiet ay parang ‘di na bale-wala sa social media.
Seryoso lang ako: ikaw ba talaga nag-upload ng picture mo pag nag-awake ka? O nasa loob ka lang ng ‘kumot’ habang iniisip kung ano ang dapat mong i-post?
Tama naman sila — ang totoo ay hindi sa mga perfect angles o ‘silk’ na damit… kundi sa unang sipi ng coffee mo na hindi pa sinipsip.
#TheQuietBeauty #UnseenMoments #SilenceWithSoul
Ano kayo? Nag-iisa ba kayo sa umaga… pero nakatulog pa rin ang Instagram?
Comment section: Sino dito ang may ‘cold cup’ moment today? 🫶
The Quiet Rebellion of a Single Frame: On Seeing Beyond the Image
Ang Unang ‘Click’ na Di Ko Inaasahan
Nag-scroll ako ng feed habang nakaupo sa balkonahe ko sa Quezon City… tapos biglang lumitaw ang post na ‘Black Stockings? Perfect Legs? Bakit Ganyan?’
Pero Hindi Yung Binti ang Nakatikim
Hindi yung silken stockings o ang perfect legs—kundi yung paraan kung paano siya nakatayo. Back straight, eyes down… parang walang audience. Parang sabay-sabay niyang sinabi: ‘I’m here. Wala akong kailangan ipakita.’
Ang Tunay na Rebellion?
Hindi naman siya naglabas ng bala o nag-iskrip sa social media. Pero ganoon lang siya nakatayo… at napaka-radikal nun. Dahil sa mundo natin, ang babaeng may katawan ay palaging binibigyan ng purpose—para i-promote, i-perform… pero siya? Tinanggap niya ang sarili bilang sarili.
Sa Isang Frame Lang…
Minsan lang talaga tayo nakakapansin kung ano talaga ang ‘presence’. Kasi hindi lahat ng maganda ay dapat maging sexy. Minsan… yung pagkabihag sa sarili — yun na talaga ang ganda.
Ano ba ang unang beses mong napansin na ‘real’? Comment mo! 🫶
What Does It Mean to Be Seen? A Quiet Reflection on Identity, Light, and the Weight of a Pink Skirt
Ano Ba Ang Makikita Mo?
Nakita ko siya sa isang convenience store sa Quiapo—gabi na, umuulan, at ang pink skirt niya? Parang memorya na nagbago ng damit. Tapos… no filter, pero nakakalungkot.
Sabi nila: ‘Kailangan maganda ka para makita.’ Pero ano kaya kung ang tunay mong ganda ay hindi perfect?
Parang ako dati—nakapag-ambag ng mga video nang walang makeup… tapos sinabi ng nanay ko: ‘Baka hindi mo sila maipapakita sa pamilya.’
Pero eto na: ang pinaka-makikita mo ay ikaw, hindi ang pagka-perfect mo.
So sige—ano ba talaga ang pinili mo? Ang paborito mong outfit o ang sariling pag-ibig sa sarili?
Comment section: Anong bagay ang ginawa mo para maging ‘seen’ nang totoo? 😅
The Quiet Power of a Back View: A Reflection on Visibility, Identity, and the Weight of Being Seen
Sana ol ang pagsusulat ng back view? 😅 Hindi ka lang nakakita kung may makeup o filter — kundi kapag nasa likod ka na… tapos hindi ka nagpapakita para sa likes! Ang mga tatao sa balat mo? Hindi iyon kailangan maging ‘perfect’ — kundi maging ‘real’. Sa Brooklyn bus na ‘8:30 p.m.’? Yung babae na walang make-up pero may soul? Siya ang heroine ko! 🥹 Kaya nga lang… kung sino ang nagsasalita sa’yo: ‘You don’t need to be seen to be loved.’ — dun mo na lang umiyak ng tahimik. Comment section: Sino dito ang huling nagpapakita nang walang filter? 👀 #YouAreEnough
The Quiet Power of Being Seen: A Woman's Body, Her Own Narrative
Sana ol lang nanggaling sa filter? 😭 Kasi minsan ay nakikita mo… pero di mo naman kailangan magmukha para makasaya! Ang body mo ay archive—hindi model na pambansang adarna! Nakikita ka ba? O baka… ikaw lang ang may right na maging sarili. Saan ba ‘yung ‘perfect image’? Diyan sa bus na walang tao… doon lang ako humihinga sa iyo: ‘I am here.’ Ang camera? Di nag-judge ng curves… nag-aalaga lang ng stillness. Comment section: Sabihin mo rin—nagpapakita ka ba o nag-iisip ka pa?
#BakitAngKiligAyNasaStillness?
She Wore Red Lace and Black Socks—And Quietly Reclaimed Her Power
Red lace? Black socks? Oo, may say!
Nakita ko siya sa bus station — walang makeup, walang filter, pero may red lace na parang sinabi ni God: ‘Ikaw ay sapat na tao.’
Hindi ‘sexy’ ang dahilan… kundi ‘saya’. Hindi ‘likes’ ang kailangan… kundi ‘hinga’.
Kapag umiiyak ka sa harapan ng salamin ng 7 AM… hindi ka nag-iisa.
Sabi nila: ‘Maliit lang iyan.’ Pero alam mo ba? Ang pinakamalaking lakas… ay mag-ingat nang walang pagsisigla.
Saan ka nakikita pagkatapos mong itago ang mga damit mo? 😅
Comment section: Kung ikaw rin ay may black socks at hindi nakikita… lagay mo na rin ‘I am enough’ dito.
Présentation personnelle
Siyang nag-iisip ng mga bagay na hindi sinasabi, sa bawat litaw na ilaw. Isang pahayag ng kabanalan sa simpleng buhay. Sumali sa aking kuwento ng hindi perpekto, pero totoo.









