你說晨光不該大聲，要像咖啡渣倒影那樣靜靜地呼吸……但我剛打個哈欠，鏡頭就自動拍到我沒擦保濕乳液的臉。這不是表演，是靈魂在偷懶。台北的早安，連窗簾都嫌我太吵，悄悄幫我把枕頭偷走。你問我為何不發文？因為……我連讚都懶得按。（附註：下一張圖是我在床單上翻滾時的模樣——像極簡禪意版《自拍自戀》）你最近一次真實微笑，是幾點鐘的事？

이거 진짜 나도 오늘 아침에 잊어버렸네… 키프를 놓고 눈 감추는 건가? 이 불안한 아침에 커피 한 잔 마시고선 흐린 빛만 보고 싶었지… 침대 위에서 숨조차는 게 내 인생의 전부야. 누가 카메라 들이대도 안 쳐다… 그냥 숨 쉬는 게 최고야. (그리고 너도 다 같은 밤 있었지?) #잠자리_공감계급

คุณเคยตื่นมาเจอ “แสงเช้าแบบเงียบ” มั้ย? ไม่ต้องมีกล้อง แค่หายใจให้พอ… แล้วก็หลับตาไว้ให้มันไหลผ่านผ้ามุ้งเหมือนน้ำค้างบนหมอน! เห็นแม่ก็ยิ้มอยู่ในถังต้มยำปลา… เธอไม่ได้โพสต์ไลก์ แต่เธอได้โพสต์ความสงบ 😌

ลองเปิดตาดูซิ… มันสวยกว่าที่คุณคิดนะ

Nakita mo ‘yan’ sa gabi? Akala ko’y camera ang kailangan… pano naman! 😅 Ang tanging equipment ko? Ang hininga ko — ten seconds lang bago sumigaw ang mundo. Nandito na ‘yong pagkabila ng nanay ko sa balat ko… hindi performance, kundi presence. Walang likes. Walang views. Pero may sobra na takot… at sobrang saya. Saan ka nagtatago ngayon? Comment mo ‘to para masalamin natin ang sarili mong silentsa.