Nakakalungkot ‘yan? Hindi niya nagsusulat para mag-post… kundi nag-iisip habang hinuhugasan ang kape sa gabi. Ang kanyang ‘wedding photo’? Walang filter — may tapis na nakapikit sa kama habang binabasa ang liham ng nanay niya. Nakikita ko siya… at naiiyak ako dahil alam ko — ang ganda ay nasa paghinga na walang himala.
Sino ang nagpapahinga sa iyo? Lagi mo bang may natitirang damit sa ilalim ng kama? 👇
এই মহিলা কি কোনো পারফরম্যান্সের জন্য বসেছেন? না! এটা ‘আমি আছি’ - শব্দহীনভাবে।
আমারও তোয়ালেটা 30-40বার ‘অপরিবর্তিত’ভাবে 25-30মিনিটধরে বসেছিল… (হ্যাঁ, ‘কথা’গুলোও ‘দিয়ে’চলত!)
এই “শব্দহীন”টা অপরিহার্য।
আপনি কখনও আপনার “অদৃশ্য”টা ‘ফটো’তে আড়ম্বরভাবে জমা करবেন? 😂
#quietpower #nonperformance #myinvisiblerituals
Sabi nila ‘hindi ka makikita kung hindi nagpapakita’. Pero eto? Nakikita kita kahit ‘di mo alam. Ang ganda ng quiet power nito—parang sinabi niya: ‘Ako lang to, walang show.’
Naiisip ko yung mga umaga ko sa bahay: tea na medyo mainit na para ma-convert sa breakfast… at ako’y nakatulog sa tile dahil parang ‘eto ang tamang lugar.’
Ano ba’ng ritual mo na di naman nakikita ng iba pero alam mong may halaga?
P.S. Sana magkaroon din ng video si korean_realgraphic na naglalaba habang nasa mood. #silentstrength #koreanart #filipinowoman
She didn’t post her pain — she breathed it. No filter. No sparkle. Just tea brewed too late, socks half-worn from midnight walks, and silence so loud it echo off white walls like a lullaby for the lonely soul.
I thought ‘feminist art’ meant shouting… turns out it’s whispering while folding laundry at 2 a.m.
Who else sees this? Drop your phone. Breathe slow. You’re not alone.
(PS: If you cried silently tonight… reply with ‘me too.’ I’ll send you coffee.)




